Columns

Eerste prijs Metro’s Grote Columnwedstrijd 2015 ‘Ik wil niet dat u aan me zit.’ Mijn oren horen de vrouwenstem aan de andere kant van de coupédeur, maar mijn brein vertraagt. Ik kijk de coupé rond om te checken of ik het goed verstond. De rest doet dat ook. Behalve de student met oordopjes en een oude man die Kafka leest. ‘Blijf van me af,’ klinkt het nu overduidelijk. Ik kijk langer dan beleefd is naar de passagier naast me, omdat ik wil dat hij actie onderneemt.

De vrouw die me normaal alleen gedag zegt, trekt vandaag alle registers open: ‘Ik zag je gisteravond zoenen op het bankje. Heb je een nieuwe vriend?’ Omdat mijn hoofd de scène opzoekt waarin gezoend werd op een bankje – waar waren alle handen? – kijk ik haar schaapachtig aan. ‘Dat was Muus, mijn eigen vent,’ zeg ik dan lachend. ‘Al vijfentwintig jaar.’ De informatie valt de vrouw vies tegen. Ze lijkt kleiner te worden. Om haar een beetje op te beuren doe ik voor hoe mijn haar zat toen we elkaar ontmoetten. ‘Verdomme,’ zegt ze, ze gooit haar handen in … Continue reading “Huwelijk” →

Man Muus verdient de centen en ik ben vrijgesteld van betaalde arbeid om aan een roman te werken. Een situatie waar feministen van gaan vloeken, maar ik betreed ongeëmancipeerd mijn schrijfbunker. In plaats van te gaan schrijven check ik echter de beurskoersen (maar ik beleg niet), werk mijn website bij en zoek uit waar schrijvers werken. Psychologen noemen dit uitstelgedrag ‘procrastinatie’. Ik noem het liever ‘de klootzak’, want tegen een zak is het makkelijker vechten dan tegen een moeilijk woord. Voordat ik verschijn is hij al op het werk. Ik dacht hem met gemak te kunnen temmen want normaal verdien … Continue reading “Aandachttrekkers” →

Sinds mijn vijfendertigste struin ik door adhd-land en ik vind het er doodeng. Ik kreeg het etiket add, dat is adhd zonder gestuiter: ik was voornamelijk dromerig, ook als het niet zo handig was, bijvoorbeeld als er een vrachtwagen van rechts kwam. Daarnaast had ik talloze fysieke klachten en ik sliep belabberd. Een diagnose werd gesteld door een psychiater, die me overigens niet sprak want de sociaal psychiatrisch verpleegkundige voerde de gesprekken. Die zag mij ook niet want hij keek alleen op zijn computerscherm. Met de snelheid van het licht werd Ritalin voorgeschreven, aangeprezen alsof ik in een Tellsell-reclame was … Continue reading “Ritalin” →

‘Waarom wil je geen kind?’ Tien jaar geleden werd mij deze vraag voor het eerst gesteld. Maar omdat een deel van mijn vriendenkring jonger is, is mijn keuze voor hen actueel. Dit keer word ik tijdens een kraambezoek op het matje geroepen: vanaf haar lichtblauwe wolk stelt mijn vriendin haar vraag. Tien jaar geleden had ik geen duidelijk beeld waarom ik niet wilde, maar dat is veranderd: ‘Ik heb penisnijd,’ antwoord ik. En het is nog waar ook.

De dorpsgek rijdt vandaag extra rondjes op zijn fiets en roept: ‘Feest, feest!’ Willem-Alexander opent het nieuwe dorpshuis. Van de burgemeester moet het volk in het oranje verschijnen. Hup Holland hup. Vrijwilligers lijken breder dan anders en dragen oortjes die ze af en toe aandrukken waarna ze knikken tegen niks.